Koh Samui - Ao Nang, Krabi

Het is even graven naar waar we de vorige keer gebleven waren. Het lijkt al zo lang geleden. We waren, ruim twee weken geleden, nog in Lamai, Koh Samui. Een ochtend naar een toevluchtsoord voor olifanten, om precies te zijn. Ze zijn hier (in Thailand) overal te vinden, puur in het teken van toeristisch vermaak. Crocodile farms, snake farms, elephant farms, monkey shows, cobra shows, etc. Degene die wij bezoeken vangt olifanten op die misbruikt zijn voor toerisme, met de insteek om ze na een jaar of twee te kunnen uitzetten in het wild. heel kleinschalig, ze hadden er twee.
De kinderen vonden het, nogal begrijpelijk, nogal spannend. Als twee aapjes klemden ze zich om ons heen, toen van ons verwacht werd dat we wel even wat bananen in hun slurf zouden stoppen. Mooi was het wel. Na een korte douchebeurt en tientallen kilo's groenten en fruit, werden we nog even alleen gelaten met Yoyo, de olifant. Een bijzondere ervaring. 

Wat ons vaak een beetje een opgelaten gevoel geeft, zijn de ontzettend goedbedoelde bedoelingen van de Thai om gastvrij te zijn en te helpen. In Nederland zouden we het eerder scharen onder rond commanderen. Ga hier staan, ga daar zitten, doe dit, doe dat. Het neemt ons aan de andere kant wel een hoop zorgtaken uit handen. Sef en Lara worden over in, uit, op en af getild. Sandalen worden voor ze aan en uit getrokken, en er wordt vooral heel goed op ze gelet. 

Reinier raakt, bij het drinken van een kopje koffie met Lara, in gesprek met Wilma. Een vrouw van 74 die sinds een jaar in Thailand woont nadat haar zoon haar acht jaar eerder voorging. Je hoort het toch gelijk, het Nederlandse accent door het Engels heen. Wilma blijft maar praten, en verteld een hoop leuks over haar ervaringen met de lokale bevolking. Haar ervaring is dat de mensen niet alleen elkaar maar iedereen zal helpen, wanneer dat nodig is. Ze zijn er voor elkaar. En, dat tijd hier niet zo werkt als tijd. Als ik begin over op tijd, zegt ze al: op tijd? Welke tijd? Zie jij hier ergens een klok? Ze heeft gelijk. Er is bijna nergens een klok te vinden, en als hij er hangt, staat hij stil. Zelfs op plekken als een bushalte of vertrekhal van de veerboot. Ze hebben de tijd, en doen rustig aan. We kunnen ons erover verbazen, maar van een burn-out hebben er hier maar weinig gehoord.

De mobiele telefoon heeft hier ook zijn weg gevonden. Iedereen loopt, zit of ligt met zijn neus in zijn scherm. Ook tijdens werk lopen ze er mee in de hand. Ze kijken soms niet op of om. Misschien zien ze dan ook wel niet wat wij zien, of weten ze niet beter: overal troep. Héél veel zwerfafval. overal waar je kijkt, en met name in de meer afgelegen, dunbevolkte stukken. De plastic consumptie is hier ook veel hoger dan in Nederland. Alles wat je koopt, al is het een plastic flesje water, gaat automatisch in een plastic zakje. En, wat natuurlijk ook niet helpt, is dat er bijna nergens een prullenbak te vinden is op straat. Het is erg zonde. 

Reinier verbaasd zich op zijn beurt dan weer over de troep en hygiëne in het merendeel van de keukens waar we terecht komen voor ontbijt, lunch of diner. Keuken is soms een groot woord, soms is het niet meer dan een tafel met een gasbrander in iemands huiskamer. Maar, we gaan gewoon overal zitten. Soms kan je het maar beter niet weten, wat er zich in de keuken afspeelt. Het eten is altijd lekker, en soms heerlijk. Ziek zijn we er nog niet van geworden.

Na Lamai verblijven we een week in Mae Nam, in het noorden van Koh Samui. We zitten midden in de jungle, in een soort losse containers waar een mooi verblijf van is gemaakt. Het is er prachtig. Op het dak, in de open lucht, is nog een bad en douche. In de nacht horen we van alles wat totaal niet thuis te brengen is. En we komen al het een en ander tegen aan insecten, maar ook slangen.

We trekken er elke dag op uit. We vinden mooie stranden, en bezoeken hier en daar een toeristische trekpleister. Vaak mooi, soms wat minder. En alle trappen op naar tempels of hooggelegen boeddha's is met de warmte niet echt aangenaam. Wel bezoeken we een mooie waterval (op zijn hoogtepunt, zo aan het einde van het regenseizoen), wat een flinke uitdaging is om te komen. Heen is het leuk, klimmen, klauteren, touwladder bruggen. Maar als de kinderen op de terugweg allebei niet meer willen, is het sjouwen geblazen. 

De zee geeft altijd een heerlijke verkoeling, al is het water lekker warm (30 graden). We duiken er steeds vaker even in. De kinderen zijn er bijna niet uit te krijgen, en dobberen met hun zwembadjes uren rond. Sef is met zijn duikbril al druk om mooie schelpjes en versteend koraal op te duiken. En Lara likt als het uit het water is graag het opgedroogde zout van haar armen. Hmmm, lekker!
Ook op het strand vaak te vinden, verspreid over het eiland, een vuurshow! We zijn allemaal van onder de indruk, het zijn echte professionals met veel skills.

We hadden het voornemen om hier te blijven met kerst (je ziet toch overal kerstbomen en kerstversieringen) en nieuwjaar, maar besluiten een week eerder te vertrekken vanaf Koh Samui. Een ruim twee uur durende veerboottocht brengt ons langs een indrukwekkende kustlijn naar Krabi. Het is alsof we Jurassic Park invaren. Al met al is het reizen van plek naar plek toch vermoeiend en vaak langer dan gepland. Na taxi, veerboot, bus, minibus en tuktuk komen we na 10 uur aan in Ao Nang. Het is hier ook erg toeristisch, maar dat is eigenlijk ook meer dan begrijpelijk. De kustlijn is hier geweldig, met de hoge kalkstenen rotsformaties die uit de zee rijzen. Het zijn de eerste afbeeldingen die je ziet als je Thailand googelt. Maar ook hier komen we er achter dat mensen kuddedieren zijn. Het mooiste stand en omgeving zijn vreselijk druk met selfie nemende toeristen. Er zijn hier vooral heel veel Russen en Indiërs. Maar met een scooterrit van nog geen 10 minuten vinden we plekken waar bijna geen toerist te vinden is. We zoeken de rust op, en genieten zo heel erg van onze tijd hier. 

Het is nu oudjaarsdag. We gaan hier een mooie jaarwisseling tegemoet, en vertrekken morgenochtend vroeg met de boot naar onze volgende bestemming: Koh Lanta Yai!