Bali, Indonesië

De vlucht met AirAsia naar Bali verloopt heel soepel. Het reizen gaat steeds makkelijker, ook omdat Sef en Lara er zo gewend aan raken. Ze nestelen zich lekker in hun stoel en de vlucht vliegt voorbij.
Ons eerste verblijf is in de buurt van Ubud, het culturele centrum van Bali. De rit erheen duurt zo anderhalf uur, en het is verschrikkelijk druk. Het zuiden van Bali is volledig bebouwd, en het verkeer staat hier meer vast dan dat het rijdt. Het wordt beter naarmate we onze accommodatie naderen. Het is een heerlijk afgelegen plekje, midden tussen de groene rijstvelden.

93% van de Balinezen is hindoeïstisch, en dat is overal heel goed te zien. Er zijn ontelbaar tempels, en overal zien we altaartjes. Bij elk woonhuis is er minimaal een te vinden. Hier brengen ze hun offers, vaak in de vorm van een klein bakje van bananenblad, gevuld met bloemblaadjes, wierook en soms een koekje. Deze offers, Canang Sari genoemd, worden tweemaal per dag neergezet. Men gelooft dat deze offers de mensen behoeden voor ongelukken. Het ligt overal, het is bijna onmogelijk om er niet over te struikelen. Het geloof is een heel groot deel van het leven, en mensen zijn er eigenlijk de hele dag druk mee. Geloof en daarna werk, verder hebben de Balinezen nergens tijd voor, weet een taxichauffeur ons te vertellen. 

De geschiedenis van Indonesië en Nederland is er een om niet trots op te zijn. Een beetje terughoudend vertellen we de mensen waar we vandaan komen, wanneer dit gevraagd wordt. De reacties zijn eigenlijk heel positief, en vaak kennen ze veel plekken in Nederland en soms hebben ze zelfs een bekende of familielid die er woont of gewoond heeft.
De mensen zijn hier extravert, vrolijk, open en nieuwsgierig. We voelen ons hier erg goed bij, en kijken erg uit naar de tijd die we hier kunnen doorbrengen. 
Het regenseizoen is hier nog wel in volle gang, dat loopt tot begin Maart. Elke dag wel een bui, maar vooral de nachten kan het flink regenen. Net als in Thailand en Maleisië huren we hier ook een scooter om ons te verplaatsen. Het is een beetje aanpassen met de drukte op sommige wegen, maar iedereen houdt goed rekening met elkaar. 
We bezoeken het centrum van Ubud (waar het verkeer een nachtmerrie is), meerdere bekende tempels en een van de grootste watervallen van Bali. Veel plekken zijn zeker de moeite waard om te bezoeken, maar het is ook erg druk. En dan vooral druk met mensen die erg druk zijn om selfies te maken, wat de charme van veel plekken niet ten goede komt. Ook bezoeken we Bali Bird Park, een park met erg veel tropische vogels. Het park zelf is prachtig, maar het blijft toch een dierentuin. Ons hoogtepunt is dat Sef en Lara de komodovaranen (of doggy's, zoals Lara ze noemt) die ze hebben mogen voeren. Voor de andere bezoekers is de arend show het hoogtepunt, die voor ons helemaal in het niet valt vergeleken onze ervaring in Langkawi. 
We besluiten om minder toeristische attracties te bezoeken en meer te genieten van de omgeving.
We hebben voor de rest een hele fijne tijd hier. De omgeving is prachtig, met overal waar je kijkt glooiende rijstvelden. We blijven hier ruim een week. Elke dag worden we wel gewekt door het gakken van een groep ganzen die door een ganzenhoeder door de rijstvelden worden gedreven. De ganzen worden ingehuurd om op de rijstvelden het onkruid weg te eten.  
We doen het rustig aan, en genieten van onze accommodatie. Het eten is erg lekker en op de meeste plekken erg goedkoop. Vooral de nasi campur (een kleine eenpersoons rijsttafel op een bord) is vaak heerlijk.

Onze volgende plek is nog verder weg van de drukte van zuidelijk Bali. We hebben een plek gevonden aan de noordkust van het eiland, in het plaatsje Umeanyar. Een villa genaamd Ananda waarvan de eigenares Nederlandse is. Het is in een kleine woonwijk, midden tussen de lokale bevolking. We hebben in het wijkje een hoop aanspraak, een iedereen vindt ons en vooral de kinderen erg interessant. Het is hier helemaal niet toeristisch, op enkele hotels en villa's na.
De villa heeft ook personeel, Ketut en Gusti. Ketut doet boodschappen en verzorgt het ontbijt, lunch en avondeten voor ons, alles tegen kostprijs . Een ontzettende luxe, maar het is hier in Bali heel normaal bij huizen van buitenlandse eigenaren. Ook is erg wennen, maar Ketut en Gusti zijn ontzettend vriendelijk en Ketut kookt vaak heerlijke lokale gerechten. We voelen ons door ons verblijf hier nog meer verbonden met de bewoners hier. 
Overal waar we komen, of het nou een buurtwinkeltje of een eetgelegenheid is, worden we ontzettend vriendelijk ontvangen en is iedereen heel erg open en nieuwsgierig. 
Reinier en Sef maken met de scooter een aardig lange tocht over de een na hoogste berg van Bali naar Lake Batur. De rit is uitdagend, vooral als het op de terugweg ontzettend begint te regenen. Op deze hoogte, in de stortregen, hebben we het voor het eerst koud. De kleine bergweggetjes, die inmiddels zijn veranderd in kleine riviertjes, brengen ons steeds verder naar beneden, waar het weer opklaart en gewoon weer 30 graden is. Ook komen we nog door Singaraja, het bestuurlijk centrum van Bali tijdens de Nederlands koloniale periode, wat terug te zien is in de oude koloniale gebouwen die er overal te vinden zijn.

Iets ten oosten ligt Lovina, onze volgende stop. Een mooi plaatsje aan de kust, die bekend staat om de vele dolfijnen die hier te zien zijn. De stranden zijn hier zwart, wat heel zeldzaam is. Het is vulkanische zand, dat werd gevormd door de vulkaan Gunung Agung. Het lava kwam in aanraking met het zeewater, brak af in kleine korreltjes die door de zee stroming een zacht en rond uiterlijk kregen. 
Er worden hier veel boottochten aangeboden om naar de dolfijnen te kijken. Dit is alleen in de vroege ochtend mogelijk, en zo varen wij ook een ochtend om 6 uur de zonsopgang tegemoet. Al snel merken we dat we, zoals overal op Bali, niet als enige dit idee hadden. Het zijn wel 100 kleine bootjes, allemaal op zoek naar een glimp van de dolfijnen. Na anderhalf uur zoeken zien we de eerste dolfijnen. Het is bijzonder, maar de drukte met alle bootjes die wanhopig achter de dolfijnen aan gaan maakt het dat we het eigenlijk alleen maar zielig vinden voor deze mooie dieren en we besluiten daarom om maar weer terug te keren.
Ook verlengen we hier onze visum, waardoor we in totaal 60 dagen in Indonesië kunnen blijven. 

Na een aantal dagen vertrekken we nog verder naar het oosten, omdat we uiteindelijk naar Lombok willen gaan, wat ten oosten van Bali ligt. We verblijven twee nachten in Kubutambahan. Hier is echt geen enkele toerist te bekennen. Het is een zondag wanneer we een natuurlijke bron bezoeken, vlak aan de zee. Aangekomen blijkt dat iedereen die hier in de omgeving woont zijn vrije zondag hier door te brengen. Het is druk, en we voelen ons zelf een toeristische attractie, zoveel bekijks trekken we. Sef en Lara hebben overal waar ze gaan een horde Balinese kindjes achter zich aan, die ontzettend nieuwsgierig zijn en graag willen spelen. Ze weten niet goed hoe met al deze aandacht om te gaan, en wij eigenlijk ook niet. Toch zijn het wel dit soort ervaringen die we niet snel zullen vergeten.

De volgende stop is Amed, gelegen aan de oostelijke punt van het eiland. Het ligt vlakbij de vulkaan Agung, met 3039 meter de hoogste berg en vulkaan van Bali. Amed staat vooral bekend als beste duikplek van Bali, en het stikt hier van de duikscholen. De bekendste duikplek is bij het wrak van de US Liberty. Amed is redelijk toeristisch, maar wel rustig. De omgeving is erg mooi met de vulkaan in de verte en alle uitlopende bergen richting de kust. We maken hier mooie tochten het binnenland in, en komen langs prachtige valleien vol met rijstvelden. 

Onze maand in Bali vloog voorbij, maar gelukkig zit onze tijd in Indonesië er nog niet op. Volgende plek is Gili Air, een klein eilandje vlak uit de kust van Lombok.